Zapraszam na książkowe podsumowanie 2017 roku :-)
W ubiegłym roku udało mi się przeczytać aż 75 książek, co w porównaniu z 2016. uważam za genialny wynik. Przy każdej z okładek umieściłem fragment recenzji. Całość do przeczytania po kliknięciu w tytuł :-)
I PÓŁROCZE:
Zaginiona Dziewczyna
Już pierwsza strona książki wywarła na mnie mieszane uczucie. Książka może nie jest tragiczna, może ma kilka wciągających momentów, ale ma też wieeele wad.
Tytułowa Zaginiona... klnie jak stu szewców. Nie ma akapitu bez wulgaryzmów. Przez to książka traci u mnie już bardzo wiele punktów. Nie da się jej miejscami czytać, jednak przebrnąłem przez takie fragmenty, żeby nikt nie mówił że ominąłem moment, w którym mówi czemu to robi.
Niezrównani
Bardzo często czytając książki przeżywam historię bohaterów (jak zapewne większość), ale nieba przypadku "Niezrównanych". Książka była po prostu dobra i nic więcej. Nie była też gniotem czy jak ktoś woli paździerzem. Czytało się ją przyjemnie, ale nic poza tym. Zaznaczam że nie jest ona nudna. Jest spokojną historią, ale nie za spokojną. Pierwsze 230 stron można by zmieścić w 50-ciu. Ostatnie 100 w 30-tu. Niektórych może też denerwować długość rozdziałów. Są bardzo krótki,e a za razem opowiadają po części to czego się dowiedzieliśmy w rozdziale poprzednim.
Mroczne Umysły
''Mroczne Umysły'' to powieść rewelacyjna jeśli chodzi o jej gatunek. Akcji jest tutaj ogrom. Wybuchy i ucieczki, oraz zdolności nadprzyrodzone... czegóż chcieć więcej? Niestety jest jedno ale, mianowicie w Ruby denerwowała mnie jedna jedna jej cecha - strach. Już tłumaczę o co mi chodzi. Ruby bała się wypowiedzieć na głos praktycznie 2/3 tego co chciała. W efekcie mamy mnóstwo sytuacji typu ''Bałam się to powiedzieć'' a zaraz potem ''Ciekawe co by się stało, gdybym to powiedziała''. W wielu przypadkach gdyby rzeczywiście ''to'' powiedziała, akcja mogłaby mieć ZUPEŁNIE inny obrót.
Nigdy Nie Gasną
Tym razem jest lepiej. Ruby nadal mówi bardzo dużo do siebie, ale nie AŻ tyle ile w pierwszym tomie serii. Postać Vidy świetnie wkomponowała się w historię, i nie potrafię sobie wyobrazić serii bez niej. Jedyne pytanie - czemu tak późno pani Bracken? Zdecydowanie Vida zaskarbiła sobie tytuł ulubionej postaci. Poza tym realia tomu drugiego są znacznie ciekawsze od tych znanych z pierwszej części. Mamy tu opisy licznych tajnych misji oraz, co bardzo istotne, nie występują tu ciągłe powtórki tego co wydarzyło się w pierwszej części.
Po Zmierzchu
Czytając ''Po zmierzchu'' już w trakcie historii, a nie tylko na końcu miałem aż KLIKA takich momentów. Prawdą jest że każdy kolejny tom trylogii jest lepszy, ale tom 3. rozwala system. AKCJA, WALKA, WOJNA, PŁACZ, CIERPIENIE, ŚMIERĆ... to tylko wisienka na torcie jakim częstuje nas ostatni tom trylogii. Ostatnie 30 stron przeczytałem na jednym oddechu, ale o'dziwo nie miałem kaca książkowego. Autorka perfekcyjnie zakończyła cykl.
Stary Człowiek i Morze
Lektura, będąca jednocześnie moim pierwszym - i na razie jedynym - spotkaniem z twórczością Hemingway'a. Klasyka.
Noc Ognia
Autor mówi, że nie można wrócić z pustyni i być tą samą osobą, jaką się było wyruszając. Pokazał to w wspaniały sposób i myślę, że dość osobliwy. Z jednej strony czujemy wielką chęć wyruszenia ku nieznanym górom piasku, z drugiej zaś czujemy przed nimi pewne obawy. Wydawać by się mogło, że z takim podejściem zachowujemy się jak niektórzy z uczestników ''karawany''. Chociaż każdy wygląda bardzo odmiennie od innych, prawie każdemu przyświeca ten sam cel - brak określonego celu.
,,Oskar i pani Róża'' to najbardziej rozpowszechniona powieść E.E. Schmitta. Czy ,,Noc Ognia'' może jej dorównać? Myślę, że tak.
Małe życie
Jedno jest pewne. ''Małe życie'' nie należy do gatunku książki łatwej w odbiorze.
O takiej książce nie można powiedzieć, że się zwyczajnie podoba, albo, że była fajna. To nic nie mówi i podaje w wątpliwość, czy rzeczywiście ją przeczytaliśmy, dlatego ja powiem inaczej. Ta książka była wspaniała. To aż niesłychane, jak autorka sprawiła, że jednocześnie chce się nam płakać i cieszyć razem z bohaterami. Niby mamy jej dość, ale zaraz po skończeniu chcemy ją zacząć od początku, i tak w kółko. Książka ta jest tak genialna, że nie potrzebuje - i nie może wręcz - mieć kontynuacji. Kontynuacja by wszystko zepsuła.
Dawca
Historia nie jest zbytnio wyszukana i zaskakująca, ale wzbudziła we mnie wiele emocji. Przyczepić się możne jedynie do tego, że - odniosłem takie wrażenie - jest rozciągnięta na siłę. Na myśli mam tu to, że każdy rozdział jest numerowany oddzielną stroną z numerkiem, niemniej szyta graficzna jest piękna.
Gra o Tron. Edycja Ilustrowana
Ważnym, a nawet najważniejszym aspektem tej edycji są oczywiście ilustracje, za które odpowiadają rysownicy tacy jak: Gary Gianni, Ted Nasmith, czy Levi Pinfold oraz grono innych. W prawdzie grafik w kolorze mamy jak na lekarstwo, jednak niektóre z czarno-białych – a zwłaszcza przedstawiające zamki/rzeźby – również zapierają dech w piersiach. Warto również zaznaczyć, że rysunki – a dokładniej ilustracji – wspaniale wkomponowują się w świat przedstawiony w serialu (najbardziej podobny jest wg. mnie Tyrion).
Dolina Koni
O ile "Klan Niedźwiedzia Jaskiniowego" był dobry i nic poza tym, o tyle "Dolina Koni" zniechęciła mnie do cyklu i na recenzję będziecie musieli trochę poczekać. Niemniej jednak nie mówię tej serii "nie". Dam jej kolejną szansę.
Dziewczyna z Pociągu
To nie jest tak, że książka jest zła (no może pod koniec). Da się ją czytać, i to nawet przyjemnie. Napisana jest bardzo ciepłym i spokojnym językiem - i to jest chyba wadą, bo mówimy tu o thrillerze. Historia mnie wciągnęła, ale zakończenie totalnie nie przypadło mi do gustu. To tak, jakby autorka chciała skończyć już pisać, ale nie wiedziała jak. Czytając ostatnie 30-40 stron, nie odczuwałem żadnych emocji, ani ''O Boże ale gniot.'', ani tym bardziej ''Oh! Ciekawe co będzie na następnej stronie''. Kompletnie nic. W przypadku Zaginionej Dziewczyny czułem chociaż minimalne - ale jednak jakieś tam - zaskoczenie końcówką. W tym przypadku żadnego. Żadnego przez duże ''Ż''.
Starcie Królów
''Starcie Królów'' nie jest ani lepsze, ani gorsze od ''Gry o Tron'' jeśli chodzi o historię. Jeśli zaś chodzi o książkę jako rzecz fizyczną, czuję się rozczarowany. Okazało się, że ''Starcie Królów'' - mimo tego, że ma 24 strony więcej niż tom pierwszy sagi - na półce wygląda na około 700 stron, a nie ponad tysiąc. Spowodowane jest to faktem, iż strony są co prawda białe, ale też koszmarnie cienkie. Dodatkowo edycja ilustrowana jest sporo większa od reszty i odstaje trochę od nich formatem, jednak wolałbym większe wydanie reszty tomów sagi, niż mniejsze wydanie Edycji Ilustrowanej. Niemniej jednak bezdyskusyjnie lubię to nowe wydanie od poprzedniego z koszmarnie małą czcionką.
Inwigilacja
Piąta już część cyklu o Joannie Chyłce, określającej się jako prawniczka z Warszawy nie było co prawda tak dobry jak pierwsze dwie części, jednak na pewno jest on napisany lepiej, niż ,,Rewizja''. Tym razem akcja jest też znacznie szybsza niż w ,,Immunitecie''.
Mężczyzna ze Stumilowego Lasu
Fenomenalna biografia z baśniową otoczką.
Zawiera miejscami momenty baśniowe, co tylko wzmaga chęć dalszego czytania.
Balladyna
Lektura. Podobała mi się.
13 Powodów
Teoretycznie jest to książka dla młodzieży, ale nie odradzałbym jej nawet dorosłym. Porusza ona temat, w który warto (przynajmniej spróbować) się zagłębić.
Fantastyczne Zwierzęta i jak je znaleźć
Leksykon baśniowych stworzeń wykreowanych przez J.K. Rowling.
Nowe wydanie ma piękne grafiki oraz twardą okładkę, która ma taki sam format jak wydanie Harry'ego z czarnej edycji.
Przez Ciemność
Wielu fanów ciekawiło, co działo się w obozie po ucieczce Ruby. Z pomocą przyszłą sama autorka pisząc ,,Zapłoną Iskry'', czyli drugą nowelę ze zbioru. Wydawać by się mogło, że mająca ponad 100 stron historia udzieli nam odpowiedzi na to pytanie.
Niestety, ale tak się nie stało. Winę ponosi za to sama autorka, bo historia opisana opisana została z perspektywy raptem dwóch osób, z czego tylko jedna (Sam) przebywała w obozie z Ruby. Druga postać to Lucas - Czerwony, który chce znaleźć swoją siostrę, i który opowiada co się stało z resztą przedstawicieli jego koloru... tylko że tak na prawdę mało kogo to obchodziło (mnie wcale)... Co ciekawe postacie te to dawni przyjaciele, tak więc historia z biegiem stron coraz mniej skupia się na przedstawieniu obozowej codzienności. Dodatkowo postać Sam działała mi na nerwy do tego stopnia, że wiele razy liczyłem na to, że w następnym rozdziale opisana zostanie jej śmierć.
Mimo Moich Win
Okładki mogą sugerować na romans, tytuły mogą sugerować na romans, tytuł serii może sugerować na romans; ale cytując maksymę Radka Kotarskiego: "Nic bardziej mylnego!".
W prawdzie na początku mamy ukazany... nie chwila!, nie mamy pokazanego obrazu świadczącego o tym, że mamy do czynienia z romansem w klasycznym wydaniu. Książka jest przewidywalna w maksymalnie 1, no może 2% nie więcej. Spotkałem się podczas czytania z tyloma zmianami kursów i zawirowaniami, że nie sposób ich zliczyć.
Bohaterowie są dla siebie stworzeni, ale nie chcą bo razem. Czasem nawet chcą, ale ostatecznie wracają do swoich obecnych związków wciąż jednak o sobie myśląc.
Mimo Twoich Łez
Ani przez moment nie uważałem, że ,,Mimo twoich łez" zasługuje na tytuł słabszej kontynuacji. Nie uważałem tak, bo nawet przez chwilę tak już czułem. Książka wnosi OGROMNĄ porcję nowych - i co najważniejsze zaskakujących - faktów, które dają nam zupełnie nowy obraz na wydarzenia znane nam już z ,,Mimo moich win", oraz dostarcza ogrom nowych. Co mnie zaciekawiło najbardziej, to to, że po przeczytaniu miałem wrażenie, że mimo iż książka opisana jest z perspektywy Leach, to sama Leach jest tak jakby dodatkiem do historii. Niechcianym dodatkiem, którego po poznaniu nie chce się oddać.
Mimo Naszych Kłamstw
Tu pierwszy raz mogę się do czegoś przyczepić odnośnie bohaterów, a konkretnie Caleba. Denerwujące były momenty, kiedy na przykład od tak wyprowadził się do od tak kupionego mieszkania, po czym od tak kupić meble, żeby je umeblować, aby ostatecznie znaleźć się w obskurnym mieszkanku "z linoleum na podłodze". Rozumiem, że autorka chciała przez to pokazać, że miłość przezwycięży wszystkie niedogodności, ale ciągle uświadamianie, że bohaterowie zaliczają się do wyższych sfer a potem nagłe wysłanie ich do jakiejś rudery jest dość dziwne. Zamiast dostrzec to, że miłość przezwyciężyć może wszystkie niedogodności, miałem w głowie coś w stylu "Hmm... ale przecież było ich stać na coś lepszego..." i jestem sam na siebie za to zły.Spokojnie, jest to tylko jedna rysa na lakierze doskonałości tej serii. Jak zwykle nieprzewidywalność wzięła górę nad domysłami i niczego nie mogłem przewidzieć. Nadal żałuję, że to już koniec, ale jak się okazało autorka pisała te trylogię przez 8 lat! Tłumaczyć to może fakt, że poprzestała ona na trylogii.
Raport Pelikana
Książki o prawnikach zawsze dobre.
Tym razem sięgnąłem po historię napisaną ponad 20 lat temu, jednak nie mam jej czego zarzucić. Czytało się ją naprawdę dobrze, aczkolwiek moja opinia może być nie do końca subiektywna, bo po prostu uwielbiam książki związane z prawnikami, adwokatami, itd.
Złodziejka książek
Ślepnąc od świateł
Wszyscy chwalą książki Żulczyka, jednak ja nie widziałem w ,,Ślepnąc od świateł'' niczego spektakularnego. W ogóle to odniosłem wrażenie, że historia ta jest o wszystkim i o niczym.
Kontekst
Książka jest króciutka (lekko poniżej 150 stron) tak więc z pozoru wydawało mi się, że będzie się ją czytać ,,jak z nut'', ale tak nie było. Powodem jest to, że już na samym początku mamy wiele stron samych opisów pozbawionych dialogów. Niemniej później dialogi już są, jednak kilkustronicowe opisy występują jeszcze kilka razy.
Filary Ziemi
Na pochwałę zasługuje niewątpliwie wspomniana już przezeń wielowątkowość.
Kiedy wydaje nam się, że już moglibyśmy zakończyć historię, jakaś znacząca postać ginie, albo "odkopana" zostaje sprawa sprzed kilkudziesięciu lat. Sam naliczyłem 6 momentów, gdzie fabuła mogłaby dobić końca, ale idzie dalej. Czy jest to wada? Czasem tak, ale nie tutaj. Zdecydowanie mogę powiedzieć, że Ken Follett jest mistrzem "drugiego zakończenia".
Autor świetnie radzi sobie z przeskokami czasowymi. Akcja powieści trwa około czterdziestu lat, a każdy przeskok jest świetnie rozpoczęty, kontynuowany i tak dalej, i tak dalej.
Równie wielka jest przestrzeń na której akcja ma miejsce. Głównie jest to Anglia, ale także Francja czy Hiszpania.
Jeśli zaś mowa o samej katedrze, to w tej kwestii autor postarał się moim zdaniem najbardziej. Mamy tu przedstawione barwne opisy kilku kościołów w różnych stylach, i to opisane w tak fachowy sposób, że sam musiałem czasem sprawdzać w internecie gdzie znajduje się opisywany element budowli.
Amerykańscy Bogowie
Niekiedy niekonwencjonalne zwroty wywoływały u mnie mieszane odczucia podczas czytania ,,Amerykańskich Bogów''. Trudno jest powiedzieć o tej książce cokolwiek nie zdradzając fabuły, którą najlepiej odkrywać samemu. W swojej liczącej prawie sześćset stron książce autor zawarł historię walki o tradycję, z jednoczesną potrzebą pozostawienia przestrzeni dla postępu. Wszystko - nawet wypadek żony Cienia - wydaje się mieć drugie dno, a KAŻDA rzecz (nawet niepozorna moneta) może spowodować coś nieoczekiwanego. Dodatkowo autor sprawił, iż nie da się zapomnieć, że nawet w spokojnym miasteczku mogą dziać się okropne rzeczy, a pozorna idealność i normalność to tylko mgiełka skrywająca ból i cierpienie całych rodzin.
Królowie Dary
Ogólnie rzecz biorąc, nie ma się tu do czego przyczepić. Książkę napisano przyjemnym językiem, jednak czasem opisy są trochę przydługie. Czasami musiałem wracać do początku akapitu, bo zwyczajnie przestawałem zwracać uwagę na ciąg słów. Ponadto sam schemat książki jest dość przewidywalny pod koniec. Wiedziałem już, kto wygra i dlaczego oraz kogo poprą ludzi... i dlaczego.
Nie mogę też zapomnieć o jeszcze jednej rzeczy. Mianowicie czytanie książki było czasami koszmarne. Nie wiem jak dopuszczono ten tekst do druku. Chodzi mi tu o koszmarne błędy w interpunkcji. Nie zamknięty cudzysłów, brak spacji, czy nawet rozpoczęcie zdania z małej litery i inne tego typu ''wpadki redaktorskie'' towarzyszyły mi przez prawie sześćset stron, przez co moja opinia o książka spadła jeszcze bardziej. Podobnie rzecz ma się w ,,Ścianie Burz'', przez co wcale nie mam ochoty jej czytać.
Bestiariusz słowiański. część pierwsza.
W drugiej części podsumowania będzie link do recenzji wydania zebranego.
Dziennik Cwaniaczka 11. Ryzyk-Fizyk
Trudno ocenić, wokół kręci się akcja ,,Ryzyka-Fizyka'', bo na przykład opisana na okładce akcja z kręceniem horroru z Rowley'em we wszystkich rolach jest ostatnią z opisanych w książce. Ogólnie mamy tu znaną już dużą dawkę krótkich epizodów z życia codziennego Grega, które dzieją się w szkole i poza nią.
Jak zwykle mamy tu mnóstwo świetnych i komicznych rysunków autora, które świetnie pasują do opisywanych aktualnie historii.
Tak oto dobrnęliśmy do 31. książki przeczytanej w 2017 roku. O drugim półroczu opowiem jutro.
W ubiegłym roku udało mi się przeczytać aż 75 książek, co w porównaniu z 2016. uważam za genialny wynik. Przy każdej z okładek umieściłem fragment recenzji. Całość do przeczytania po kliknięciu w tytuł :-)
I PÓŁROCZE:
Już pierwsza strona książki wywarła na mnie mieszane uczucie. Książka może nie jest tragiczna, może ma kilka wciągających momentów, ale ma też wieeele wad.
Tytułowa Zaginiona... klnie jak stu szewców. Nie ma akapitu bez wulgaryzmów. Przez to książka traci u mnie już bardzo wiele punktów. Nie da się jej miejscami czytać, jednak przebrnąłem przez takie fragmenty, żeby nikt nie mówił że ominąłem moment, w którym mówi czemu to robi.
Niezrównani
Bardzo często czytając książki przeżywam historię bohaterów (jak zapewne większość), ale nieba przypadku "Niezrównanych". Książka była po prostu dobra i nic więcej. Nie była też gniotem czy jak ktoś woli paździerzem. Czytało się ją przyjemnie, ale nic poza tym. Zaznaczam że nie jest ona nudna. Jest spokojną historią, ale nie za spokojną. Pierwsze 230 stron można by zmieścić w 50-ciu. Ostatnie 100 w 30-tu. Niektórych może też denerwować długość rozdziałów. Są bardzo krótki,e a za razem opowiadają po części to czego się dowiedzieliśmy w rozdziale poprzednim.
''Mroczne Umysły'' to powieść rewelacyjna jeśli chodzi o jej gatunek. Akcji jest tutaj ogrom. Wybuchy i ucieczki, oraz zdolności nadprzyrodzone... czegóż chcieć więcej? Niestety jest jedno ale, mianowicie w Ruby denerwowała mnie jedna jedna jej cecha - strach. Już tłumaczę o co mi chodzi. Ruby bała się wypowiedzieć na głos praktycznie 2/3 tego co chciała. W efekcie mamy mnóstwo sytuacji typu ''Bałam się to powiedzieć'' a zaraz potem ''Ciekawe co by się stało, gdybym to powiedziała''. W wielu przypadkach gdyby rzeczywiście ''to'' powiedziała, akcja mogłaby mieć ZUPEŁNIE inny obrót.
Tym razem jest lepiej. Ruby nadal mówi bardzo dużo do siebie, ale nie AŻ tyle ile w pierwszym tomie serii. Postać Vidy świetnie wkomponowała się w historię, i nie potrafię sobie wyobrazić serii bez niej. Jedyne pytanie - czemu tak późno pani Bracken? Zdecydowanie Vida zaskarbiła sobie tytuł ulubionej postaci. Poza tym realia tomu drugiego są znacznie ciekawsze od tych znanych z pierwszej części. Mamy tu opisy licznych tajnych misji oraz, co bardzo istotne, nie występują tu ciągłe powtórki tego co wydarzyło się w pierwszej części.
Po Zmierzchu
Czytając ''Po zmierzchu'' już w trakcie historii, a nie tylko na końcu miałem aż KLIKA takich momentów. Prawdą jest że każdy kolejny tom trylogii jest lepszy, ale tom 3. rozwala system. AKCJA, WALKA, WOJNA, PŁACZ, CIERPIENIE, ŚMIERĆ... to tylko wisienka na torcie jakim częstuje nas ostatni tom trylogii. Ostatnie 30 stron przeczytałem na jednym oddechu, ale o'dziwo nie miałem kaca książkowego. Autorka perfekcyjnie zakończyła cykl.
Lektura, będąca jednocześnie moim pierwszym - i na razie jedynym - spotkaniem z twórczością Hemingway'a. Klasyka.
Autor mówi, że nie można wrócić z pustyni i być tą samą osobą, jaką się było wyruszając. Pokazał to w wspaniały sposób i myślę, że dość osobliwy. Z jednej strony czujemy wielką chęć wyruszenia ku nieznanym górom piasku, z drugiej zaś czujemy przed nimi pewne obawy. Wydawać by się mogło, że z takim podejściem zachowujemy się jak niektórzy z uczestników ''karawany''. Chociaż każdy wygląda bardzo odmiennie od innych, prawie każdemu przyświeca ten sam cel - brak określonego celu.
,,Oskar i pani Róża'' to najbardziej rozpowszechniona powieść E.E. Schmitta. Czy ,,Noc Ognia'' może jej dorównać? Myślę, że tak.
Jedno jest pewne. ''Małe życie'' nie należy do gatunku książki łatwej w odbiorze.
O takiej książce nie można powiedzieć, że się zwyczajnie podoba, albo, że była fajna. To nic nie mówi i podaje w wątpliwość, czy rzeczywiście ją przeczytaliśmy, dlatego ja powiem inaczej. Ta książka była wspaniała. To aż niesłychane, jak autorka sprawiła, że jednocześnie chce się nam płakać i cieszyć razem z bohaterami. Niby mamy jej dość, ale zaraz po skończeniu chcemy ją zacząć od początku, i tak w kółko. Książka ta jest tak genialna, że nie potrzebuje - i nie może wręcz - mieć kontynuacji. Kontynuacja by wszystko zepsuła.
Historia nie jest zbytnio wyszukana i zaskakująca, ale wzbudziła we mnie wiele emocji. Przyczepić się możne jedynie do tego, że - odniosłem takie wrażenie - jest rozciągnięta na siłę. Na myśli mam tu to, że każdy rozdział jest numerowany oddzielną stroną z numerkiem, niemniej szyta graficzna jest piękna.
Ważnym, a nawet najważniejszym aspektem tej edycji są oczywiście ilustracje, za które odpowiadają rysownicy tacy jak: Gary Gianni, Ted Nasmith, czy Levi Pinfold oraz grono innych. W prawdzie grafik w kolorze mamy jak na lekarstwo, jednak niektóre z czarno-białych – a zwłaszcza przedstawiające zamki/rzeźby – również zapierają dech w piersiach. Warto również zaznaczyć, że rysunki – a dokładniej ilustracji – wspaniale wkomponowują się w świat przedstawiony w serialu (najbardziej podobny jest wg. mnie Tyrion).
O ile "Klan Niedźwiedzia Jaskiniowego" był dobry i nic poza tym, o tyle "Dolina Koni" zniechęciła mnie do cyklu i na recenzję będziecie musieli trochę poczekać. Niemniej jednak nie mówię tej serii "nie". Dam jej kolejną szansę.
To nie jest tak, że książka jest zła (no może pod koniec). Da się ją czytać, i to nawet przyjemnie. Napisana jest bardzo ciepłym i spokojnym językiem - i to jest chyba wadą, bo mówimy tu o thrillerze. Historia mnie wciągnęła, ale zakończenie totalnie nie przypadło mi do gustu. To tak, jakby autorka chciała skończyć już pisać, ale nie wiedziała jak. Czytając ostatnie 30-40 stron, nie odczuwałem żadnych emocji, ani ''O Boże ale gniot.'', ani tym bardziej ''Oh! Ciekawe co będzie na następnej stronie''. Kompletnie nic. W przypadku Zaginionej Dziewczyny czułem chociaż minimalne - ale jednak jakieś tam - zaskoczenie końcówką. W tym przypadku żadnego. Żadnego przez duże ''Ż''.
''Starcie Królów'' nie jest ani lepsze, ani gorsze od ''Gry o Tron'' jeśli chodzi o historię. Jeśli zaś chodzi o książkę jako rzecz fizyczną, czuję się rozczarowany. Okazało się, że ''Starcie Królów'' - mimo tego, że ma 24 strony więcej niż tom pierwszy sagi - na półce wygląda na około 700 stron, a nie ponad tysiąc. Spowodowane jest to faktem, iż strony są co prawda białe, ale też koszmarnie cienkie. Dodatkowo edycja ilustrowana jest sporo większa od reszty i odstaje trochę od nich formatem, jednak wolałbym większe wydanie reszty tomów sagi, niż mniejsze wydanie Edycji Ilustrowanej. Niemniej jednak bezdyskusyjnie lubię to nowe wydanie od poprzedniego z koszmarnie małą czcionką.
Piąta już część cyklu o Joannie Chyłce, określającej się jako prawniczka z Warszawy nie było co prawda tak dobry jak pierwsze dwie części, jednak na pewno jest on napisany lepiej, niż ,,Rewizja''. Tym razem akcja jest też znacznie szybsza niż w ,,Immunitecie''.
Fenomenalna biografia z baśniową otoczką.
Zawiera miejscami momenty baśniowe, co tylko wzmaga chęć dalszego czytania.
Lektura. Podobała mi się.
Mamy tu wykreowaną rzeczywistość, w której nic nie jest w stanie nas zaskoczyć, ale czy na pewno...? Śmiało można powiedzieć, że nie zostały tu powielone żadne schematy. Tematyka może i jest często występującą w książkach, ale sposób prowadzenia narracji i bohaterowie (o nich za chwilę), są unikatowi i często nie do zastąpienia.
Teoretycznie jest to książka dla młodzieży, ale nie odradzałbym jej nawet dorosłym. Porusza ona temat, w który warto (przynajmniej spróbować) się zagłębić.
Leksykon baśniowych stworzeń wykreowanych przez J.K. Rowling.
Nowe wydanie ma piękne grafiki oraz twardą okładkę, która ma taki sam format jak wydanie Harry'ego z czarnej edycji.
Wielu fanów ciekawiło, co działo się w obozie po ucieczce Ruby. Z pomocą przyszłą sama autorka pisząc ,,Zapłoną Iskry'', czyli drugą nowelę ze zbioru. Wydawać by się mogło, że mająca ponad 100 stron historia udzieli nam odpowiedzi na to pytanie.
Niestety, ale tak się nie stało. Winę ponosi za to sama autorka, bo historia opisana opisana została z perspektywy raptem dwóch osób, z czego tylko jedna (Sam) przebywała w obozie z Ruby. Druga postać to Lucas - Czerwony, który chce znaleźć swoją siostrę, i który opowiada co się stało z resztą przedstawicieli jego koloru... tylko że tak na prawdę mało kogo to obchodziło (mnie wcale)... Co ciekawe postacie te to dawni przyjaciele, tak więc historia z biegiem stron coraz mniej skupia się na przedstawieniu obozowej codzienności. Dodatkowo postać Sam działała mi na nerwy do tego stopnia, że wiele razy liczyłem na to, że w następnym rozdziale opisana zostanie jej śmierć.
Okładki mogą sugerować na romans, tytuły mogą sugerować na romans, tytuł serii może sugerować na romans; ale cytując maksymę Radka Kotarskiego: "Nic bardziej mylnego!".
W prawdzie na początku mamy ukazany... nie chwila!, nie mamy pokazanego obrazu świadczącego o tym, że mamy do czynienia z romansem w klasycznym wydaniu. Książka jest przewidywalna w maksymalnie 1, no może 2% nie więcej. Spotkałem się podczas czytania z tyloma zmianami kursów i zawirowaniami, że nie sposób ich zliczyć.
Bohaterowie są dla siebie stworzeni, ale nie chcą bo razem. Czasem nawet chcą, ale ostatecznie wracają do swoich obecnych związków wciąż jednak o sobie myśląc.
Ani przez moment nie uważałem, że ,,Mimo twoich łez" zasługuje na tytuł słabszej kontynuacji. Nie uważałem tak, bo nawet przez chwilę tak już czułem. Książka wnosi OGROMNĄ porcję nowych - i co najważniejsze zaskakujących - faktów, które dają nam zupełnie nowy obraz na wydarzenia znane nam już z ,,Mimo moich win", oraz dostarcza ogrom nowych. Co mnie zaciekawiło najbardziej, to to, że po przeczytaniu miałem wrażenie, że mimo iż książka opisana jest z perspektywy Leach, to sama Leach jest tak jakby dodatkiem do historii. Niechcianym dodatkiem, którego po poznaniu nie chce się oddać.
Tu pierwszy raz mogę się do czegoś przyczepić odnośnie bohaterów, a konkretnie Caleba. Denerwujące były momenty, kiedy na przykład od tak wyprowadził się do od tak kupionego mieszkania, po czym od tak kupić meble, żeby je umeblować, aby ostatecznie znaleźć się w obskurnym mieszkanku "z linoleum na podłodze". Rozumiem, że autorka chciała przez to pokazać, że miłość przezwycięży wszystkie niedogodności, ale ciągle uświadamianie, że bohaterowie zaliczają się do wyższych sfer a potem nagłe wysłanie ich do jakiejś rudery jest dość dziwne. Zamiast dostrzec to, że miłość przezwyciężyć może wszystkie niedogodności, miałem w głowie coś w stylu "Hmm... ale przecież było ich stać na coś lepszego..." i jestem sam na siebie za to zły.Spokojnie, jest to tylko jedna rysa na lakierze doskonałości tej serii. Jak zwykle nieprzewidywalność wzięła górę nad domysłami i niczego nie mogłem przewidzieć. Nadal żałuję, że to już koniec, ale jak się okazało autorka pisała te trylogię przez 8 lat! Tłumaczyć to może fakt, że poprzestała ona na trylogii.
Książki o prawnikach zawsze dobre.
Tym razem sięgnąłem po historię napisaną ponad 20 lat temu, jednak nie mam jej czego zarzucić. Czytało się ją naprawdę dobrze, aczkolwiek moja opinia może być nie do końca subiektywna, bo po prostu uwielbiam książki związane z prawnikami, adwokatami, itd.
ARCYDZIEŁO przez duże ,,A''. Markus Zusak łączy okrutną przeszłość wojenną z (początkowo) normalnymi perypetiami adoptowanej dziewczynki - Lisy.
W ten sposób czytelnik jest wciągnięty w świat tylko w połowie wykreowany, z którego nie może - i zwyczajnie nie chce - się wyrwać.
Dodatkowym atutem książki jest piękne wydanie. Twarda okładka imitująca książkę żywcem wyciągniętą z gruzów zawalających się budynków oraz prześliczne rysunki urzekające swą prostotą przeplatające główną historię.
Śmierć pełniąca rolę narratora i opowiadająca o holocauście. Czy to miało szansę się udać? Tak, nie przeczytaliście źle. Śmierć jest tu narratorem, i nie daje ona o sobie zapomnieć.
Czasem możemy jej nie dostrzegać, ale wtedy przypomni się nam sama.
Jest ona o tyle pomocna, że dysponuje ona informacjami, które nie zawsze wynikają z kontekstu, więc są dopisane jako ,,notatki'' pogrubionym drukiem. 
Wszyscy chwalą książki Żulczyka, jednak ja nie widziałem w ,,Ślepnąc od świateł'' niczego spektakularnego. W ogóle to odniosłem wrażenie, że historia ta jest o wszystkim i o niczym.
Książka jest króciutka (lekko poniżej 150 stron) tak więc z pozoru wydawało mi się, że będzie się ją czytać ,,jak z nut'', ale tak nie było. Powodem jest to, że już na samym początku mamy wiele stron samych opisów pozbawionych dialogów. Niemniej później dialogi już są, jednak kilkustronicowe opisy występują jeszcze kilka razy.
Na pochwałę zasługuje niewątpliwie wspomniana już przezeń wielowątkowość.
Kiedy wydaje nam się, że już moglibyśmy zakończyć historię, jakaś znacząca postać ginie, albo "odkopana" zostaje sprawa sprzed kilkudziesięciu lat. Sam naliczyłem 6 momentów, gdzie fabuła mogłaby dobić końca, ale idzie dalej. Czy jest to wada? Czasem tak, ale nie tutaj. Zdecydowanie mogę powiedzieć, że Ken Follett jest mistrzem "drugiego zakończenia".
Autor świetnie radzi sobie z przeskokami czasowymi. Akcja powieści trwa około czterdziestu lat, a każdy przeskok jest świetnie rozpoczęty, kontynuowany i tak dalej, i tak dalej.
Równie wielka jest przestrzeń na której akcja ma miejsce. Głównie jest to Anglia, ale także Francja czy Hiszpania.
Jeśli zaś mowa o samej katedrze, to w tej kwestii autor postarał się moim zdaniem najbardziej. Mamy tu przedstawione barwne opisy kilku kościołów w różnych stylach, i to opisane w tak fachowy sposób, że sam musiałem czasem sprawdzać w internecie gdzie znajduje się opisywany element budowli.
Niekiedy niekonwencjonalne zwroty wywoływały u mnie mieszane odczucia podczas czytania ,,Amerykańskich Bogów''. Trudno jest powiedzieć o tej książce cokolwiek nie zdradzając fabuły, którą najlepiej odkrywać samemu. W swojej liczącej prawie sześćset stron książce autor zawarł historię walki o tradycję, z jednoczesną potrzebą pozostawienia przestrzeni dla postępu. Wszystko - nawet wypadek żony Cienia - wydaje się mieć drugie dno, a KAŻDA rzecz (nawet niepozorna moneta) może spowodować coś nieoczekiwanego. Dodatkowo autor sprawił, iż nie da się zapomnieć, że nawet w spokojnym miasteczku mogą dziać się okropne rzeczy, a pozorna idealność i normalność to tylko mgiełka skrywająca ból i cierpienie całych rodzin.
Ogólnie rzecz biorąc, nie ma się tu do czego przyczepić. Książkę napisano przyjemnym językiem, jednak czasem opisy są trochę przydługie. Czasami musiałem wracać do początku akapitu, bo zwyczajnie przestawałem zwracać uwagę na ciąg słów. Ponadto sam schemat książki jest dość przewidywalny pod koniec. Wiedziałem już, kto wygra i dlaczego oraz kogo poprą ludzi... i dlaczego.
Nie mogę też zapomnieć o jeszcze jednej rzeczy. Mianowicie czytanie książki było czasami koszmarne. Nie wiem jak dopuszczono ten tekst do druku. Chodzi mi tu o koszmarne błędy w interpunkcji. Nie zamknięty cudzysłów, brak spacji, czy nawet rozpoczęcie zdania z małej litery i inne tego typu ''wpadki redaktorskie'' towarzyszyły mi przez prawie sześćset stron, przez co moja opinia o książka spadła jeszcze bardziej. Podobnie rzecz ma się w ,,Ścianie Burz'', przez co wcale nie mam ochoty jej czytać.
W drugiej części podsumowania będzie link do recenzji wydania zebranego.
Trudno ocenić, wokół kręci się akcja ,,Ryzyka-Fizyka'', bo na przykład opisana na okładce akcja z kręceniem horroru z Rowley'em we wszystkich rolach jest ostatnią z opisanych w książce. Ogólnie mamy tu znaną już dużą dawkę krótkich epizodów z życia codziennego Grega, które dzieją się w szkole i poza nią.
Jak zwykle mamy tu mnóstwo świetnych i komicznych rysunków autora, które świetnie pasują do opisywanych aktualnie historii.
Tak oto dobrnęliśmy do 31. książki przeczytanej w 2017 roku. O drugim półroczu opowiem jutro.
Mnóstwo świetnych książek udało Ci się przeczytać :).
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
zakładka do książek.pl
Wiele z tej listy to książki, ktore mam w planach. Jestem ciekawa jutrzejszego podsumowania :-)
OdpowiedzUsuńŚwietne wyniki.:)
OdpowiedzUsuń