Czytanie jest spoko

Relacja z WTK 2018 pojawi się za kilka dni, tymczasem zapraszam do przeczytania wywiadu z aktorką - Sonią Bohosiewicz oraz Łukaszem Maciejewskim - autorem m.in. serii książkowych zbiorów rozmów z aktorkami. Jego rozmowę z Sonią znajdziecie w książce Aktorki. Odkrycia. AKTORSTWO OD KULIS Maciej Trojanowski: To, że produkcja jest dobra zależy bardziej od widza, czy krytyka? Sonia Bohosiewicz: Są filmy, które podobają się widowni i bywają takie, które są przez widzów niesamowicie oblegane, ale to wcale nie znaczy, że są dobre. To tylko film, który osiągnął sukces kasowy. Są też filmy niesamowicie doceniane przez krytyków, ale za dziesięć, piętnaście, dwadzieścia, może pięćdziesiąt lat okazuje się, który film był naprawdę dobry, czy był to chwilowy sezon na film – niezależnie czy u widzów, czy u krytyków – i czy przetrwał on upływ czasu. Według Wikipedii w ,,Zenonie’’ wciela się pan w samego siebie. Proszę o tym opowiedzieć. Łukasz Maciejewski: To je

,,# arkusz poetycki'' recenzuję we współpracy z wydawnictwem Znak LiteraNova. Miał to być głos młodego pokolenia... I rzeczywiście był. Zdałem sobie sprawę, że to pierwszy tomik poezji w tym roku, i notabene dopiero drugi na tym blogu. Niemniej było to spotkanie udane, i nie żałuję poświęcenia tych trzydziestu minut na przeczytanie. Podczas spotkania Marta Fox (wywiad na blogu) zacytowała stwierdzenie, iż najlepszą definicją poezji jest powiedzenie, że każda definicja poezji jest zła. Już przy okazji ,,mówienia'' o Mleku i Miodzie wspomniałem, że każdy poezję interpretuje na swój sposób - co jest oczywiście super i piękne - jednak póki co natknąłem się na tylko pozytywne opinie o omawianym przeze mnie tomiku.  Billie Sparrow, czyli Weronika Maria Szymańska posługuje się w swoich wierszach bardzo przyjemnym, aczkolwiek dosadnym językiem. Na plus jest tu obecność zarówno mowy potocznej, jak i tej młodzieżowej, którą autorka operuje w bardzo przejrzyst

Już w najbliższy czwartek na ulicy Chmielnej 13 w Warszawie odbędzie się spotkanie z Nino Haratischwili, autorką m.in. "Ósmego Życia (dla Brilki)" Start o godzinie 18:00 Jeszcze w środę planuję zrecenzować pierwszy tom "Ósmego Życie...", gdyż czytałem go w 2016, ale postanowiłem odświeżyć go przed spotkaniem :)

Jest pani autorką prozy, poezji oraz książek młodzieżowych. Co pisze się pani najłatwiej? Trudno mi określić w którym gatunku najlepiej się realizuję, bo uprawiam swego rodzaju płodozmian. Każdy z tych gatunków charakteryzuje się czymś innym. Wiersze piszę z potrzeby serca. Powieści staram się pisać jak zawodowa pisarka, czyli planuję i wcielam go w życie; ustalam to z wydawcą, podpisuję umowę, wydaję określoną powieść. Sam proces pisania przychodzi pani łatwo? Nie mogłabym powiedzieć, że mam łatwość pisania. Moi czytelnicy tak uważają, gdyż wychodzą z założenia, że jeżeli czyta im się moje książki ,,jednym tchem’’, to równie łatwo mi się je pisze. Sam proces przebiega jednak bardzo mozolnie. Każde zdanie wypracowuję. Kiedy mam już gotowy tekst, redaguję go jeszcze wiele razy, m.in. wykreślam zbędne słowa i często całe zdania. Jak wyglądało to wcześniej? Pisałam felietony do Gazety Wyborczej, ale dlatego, że dostałam taką propozycję. Kiedy się jej

Książkę ,,Graffiti Moon'' recenzuję we współpracy z Wydawnictwem Jaguar. ,,Graffiti Moon'' to pierwsza książka Cath Crowley wydana w Polsce. Od razu mówię, iż recenzja może być lekko [czyt. bardzo] subiektywna, gdyż interesuje mnie wszystko to, co ma jakikolwiek związek z Australią Co ciekawe, akcja książki trwa raptem pół dnia, noc, i połowę drugiego dnia. Niemniej jednak większość fabuły rozgrywa się podczas ww. nocy, kiedy to szóstka przyjaciół postanawia uczcić ukończenie dwunastej klasy. W tle przewija się wątek dawnej miłości, chęci zarobienie kilku setek $ oraz wiele pobocznych sytuacji, często zabawnych. Książkę napisano z dwóch perspektyw, przez które przewijają się wiersze Poety. głównym wątkiem zaś jest poszukiwanie tajemniczego grafficiarza Shadowa, w którym zakochana jest jedna z głównych bohaterek. Wydaje się to dość błahym pomysłem na fabułę, i rzeczywiście przez pierwszą połowę można odnieść takowe wrażenie. Historia jest bardzo przyjemna i lekk